Begijnhofkerk van Mechelen

De bouw van deze als werelderfgoed beschermde imposante barokke kerk startte in 1629. Het grondplan en de opzet vertonen grote gelijkenissen met de belangrijke jezuïetenkerk Il Gesu te Rome en met verschillende soortgelijke kerkgebouwen dichterbij, zoals Leuven, Brugge, Namen en Antwerpen. In die zin verenigt ze de zin voor ornamentiek met een blijvend streven naar verticaliteit, een erfenis van de gotiek. Opmerkelijk is dat nog steeds pre-19de-eeuwse glasramen aanwezig zijn in de lichtbeuk. De panelen van de zijbeuken werden in de 19de-eeuw vervangen door gebrandschilderde taferelen van het Brugse atelier Louis Grossé.
Bij de grondige restauratiecampagne wordt getracht zoveel mogelijk originele elementen te conserveren. Hiertoe werd grondig voorbereidend studiewerk verricht in samenwerking met o.a. het K.I.K. dat verhardingstesten uitvoerde op het natuursteenparement, terwijl onder begeleiding van Triconsult de dikte en samenhang van het parement op verschillende plaatsen werd nagegaan.
De volledige exterieurrestauratie kadert in een meerjarige subsidieovereenkomst die de Stad Mechelen afsloot met de Vlaamse regering met als doel alle kerken van de Mechelse binnenstad grondig te restaureren. Voor deze barokke parel was dit meer dan ooit nodig: sinds kort ging ze voor het eerst sinds 1968 uit de steigers.