Restauratie van kerk en kerkhofmuur

De ligging van de Onze-Lieve-Vrouwkerk in Bellingen is bijzonder idyllisch: gelegen op een heuvel in het landelijke Pajottenland, zichtbaar van ver, zonder storende gebouwen eromheen, laat het een spoor na van een rijk verleden.

De huidige kerk is gebouwd op de restanten van een 12e-eeuwse priorij. De priorij van de orde van de H. Augustinus werd gesticht in 1182 en was afhankelijk van de Augustijnerabdij van Cantimpré, gelegen in het noorden van Frankrijk. Aan de priorij werd de Onze-Lieve-Vrouwkerk verbonden. Niet veel later werd de priorij verheven tot abdij en werd het complex uitgebreid. De Onze-Lieve-Vrouwkerk was nu een abdijkerk. Tijdens de Franse Revolutie werden de eigendommen van het klooster verkocht en niet veel later werden de gebouwen afgebroken wegens verval. In de noordgevel zijn nog verschillende sporen te zien van de vroegere aansluiting met de abdij. De bouw van de kerk tussen 1619 en 1635 situeert zich in een periode waar de laatgotische constructieprincipes nog doorleefden, maar waar ook reeds vernieuwende tendensen zich manifesteerden in het ruimtelijk concept van het interieur. De Onze-Lieve-Vrouwkerk vormt een goed voorbeeld voor enkele typisch 17e-eeuwse tendensen. Zo is de kerk een zaalkerk zonder zijbeuken of transeptarmen. Dit zorgt voor een intiemere ruimte waarbij de zichtbaarheid van het altaar vanop iedere positie optimaal is.  

In 2013-2014 werd een eerste restauratiefase uitgevoerd waarbij de daken, de gevels, de glas-in-loodramen, de gewelven en de binnenafwerking van de kerk werden gerestaureerd onder leiding van Pajo Plan architecten. Begin 2023 startte de tweede restauratiefase waarbij de houten interieurelementen, de schilderijen, de beelden en het orgel worden gerestaureerd. Een derde en laatste restauratiefase, waarbij de kerkhofmuur wordt gerestaureerd, vormt het slotstuk van deze restauratiecampagne.