Predikherenklooster te Mechelen

Het Predikherenklooster is een gebouw met een verhaal, en daarom geschikt om een bibliotheek te worden: de plek waar verhalen thuis zijn. Het gebouw vandaag is een sediment van dicht opeengepakte, met elkaar vergroeide historische lagen. Het is deze gegroeide toestand die bij de restauratie en herbestemming als uitgangspunt genomen wordt en voor alle gebouwdelen ontleed wordt.
Het centrum van het klooster is de pandhof, een ruimte die zelf introvert is, maar vanuit alle vleugels van het klooster gezien wordt. Als centrum van de bibliotheek heeft de pandhof een dak nodig. De vormgeving ervan wordt ontsproten aan de volmaakte geometrie van de traveeën. Het dak heft de hinder door de elementen op, maar versterkt de ervaring ervan.
Vergeleken met het klooster was de kerk altijd al het meer naar het publiek gekeerde deel van het monument. De predikherenkerk wordt in die lijn een plein, een toevoeging aan de publieke ruimte, waar het goed toeven zou zijn met een boek en waar vanaf het voorjaar kwetsbare planten, die in een park geen kans maken, kunnen gedijen.